Ik telde mijn jaren en besefte dat ik minder tijd heb om te leven dan ik tot nu toe heb geleefd.
Ik voel me als een kind dat een pak snoepjes wint: eerst at hij ze met plezier op, maar toen hij zich realiseerde dat er weinig over was, begon hij ze intens te proeven.
Ik heb geen tijd voor eindeloze vergaderingen waarin de statuten, regels, procedures en interne regels worden besproken, wetende dat er niets zal gebeuren.
Ik heb niet langer het geduld om op te staan voor absurde mensen die, ondanks, hun chronologische leeftijd, nog niet volwassen zijn geworden.
Mijn tijd is te kort: ik wil de essentie, mijn geest heeft haast.
Ik heb niet meer zoveel snoep in het pakket.
Ik wil naast mensen leven, zeer realistische mensen die weten hoe ze moeten lachen om hun fouten en die niet opgeblazen zijn door hun eigen triomfen en die verantwoordelijkheid nemen voor hun daden.
Op deze manier wordt de menselijke waardigheid verdedigd en leven we in waarheid en eerlijkheid.
Het zijn de essentiële zaken die het leven nuttig maken.
Ik wil mezelf omringen met mensen die weten hoe ze de harten moeten raken van degenen die met harde slagen van het leven hebben leren groeien met zoete aanrakingen van de ziel.
Ja, ik heb haast.
Ik heb haast om te leven met de intensiteit die alleen volwassenheid kan geven.
Ik ben niet van plan om de resterende desserts te verspillen.
Ik ben er zeker van dat ze voortreffelijk zijn, veel meer dan degenen die tot nu toe zijn gegeten.
Mijn doel is om het einde tevreden en in vrede met mijn dierbaren en mijn geweten te bereiken.
We hebben twee levens en de tweede begint wanneer je je realiseert dat je er maar één hebt.
